دیگر چیزی بنام اصلاح طلب و اصولگرا نداریم یک جریان پایداری داریم و یک جریان مردم
به گزارش محفل، عضو هیأت علمی دانشگاه تهران در رشته علوم سیاسی، در گفت و گویی که با هم میهن داشت، اعتقاد دارد در ماجرای فعال شدن مکانیسم ماشه، با وجود متغیرهای خارجی و داخلی؛ افکار عمومی مسعود پزشکیان را مقصر نمی دانند. او می گوید برای حل این مشکلات ابتدا باید بسمت برداشتن شکاف دولت - ملت حرکت کرد.
به گزارش محفل به نقل از خبر آنلاین روزنامه هم میهن در این ارتباط با سیدرحیم ابوالحسنی مصاحبه ای انجام داده است.
این مصاحبه را می خوانید:
وضعیتی که کشور از نظر سیاست خارجی در آن قرار گرفته، با فعال شدن مکانیسم ماشه نسبتی با شعارهای انتخاباتی اصلاح طلبان و مسعود پزشکیان ندارد. تحلیل تان از موقعیت فعلی پزشکیان چیست؟
وضعیتی که برای آقای پزشکیان پیش آمد، تک متغیره نیست. یک متغیر مواضع داخلی است و یک متغیر بین المللی هم وجود دارد. از نظر بین المللی، مردم متوجه هستند که مواضع آقای ترامپ، مواضع متغیری است و طبیعتاً نمی توان روی آن مواضع حساب کرد. من فکر می کنم مردم از نظر بین المللی آقای پزشکیان را مقصر نمی دانند چون احساس شان این است که در حوزه بین الملل، رئیس دولت آمریکا مواضع نامتوازنی دارد و شخصیتش غیرقابل محاسبه و مدیریت است. اما از جهت داخلی، مردم می دانند دولت نقش اول را در سیاست خارجی ندارد.
نقش اول را رهبری دارد و رهبری است که مدیریت استراتژیک سیاست خارجی را بر عهده دارد. با همین مواضع، مردم شاهد بودند که آقای پزشکیان توانست اجازه مذاکره ولو بصورت غیرمستقیم را با آمریکا بگیرد. احساس من این است که مذاکرات درحال به نتیجه رسیدن بود که لابی صهیونیست، تصمیم به حمله به ایران گرفت. فقط یک مساله ای که می توان بیان کرد این است که مثلا بگویند شما که می دانستی در سیاست خارجی کاره ای نیستی، چرا کاندیدا شدی و رای آوردی. پاسخ هم این است که اگر نمی آمد، چه می شد؟ آیا وضع بهتر می شد؟ آقای جلیلی می آمد وضع بهتر بود؟ تعارف که نداریم، آقای جلیلی اگر می آمد شکاف حاکمیت – مردم را در حدی جلو می برد که کار از نظر داخلی بحرانی شود.
به نظرم، مردم در این فضا آقای پزشکیان را مقصر نمی دانند. پزشکیان آن جاهایی که به سهم خودش توانسته بود کار کند، به وعده هایش وفا کرد که می توان به تعلیق قانون عفاف و حجاب اشاره نمود. مذاکره را هم که انجام داد و اگر جنگ نمی شد، شاید به مذاکره مستقیم هم می رسید. شفافیت، صداقت و تلاش پزشکیان به مردم ثابت شده است و در جنگ دوازده روزه هم نشان داد که می تواند در وضعیت بحرانی کشور را مدیریت کند.
هرچند مردم ایران، مردم بسیار بااصالتی هستند و وقتی که جنگ خارجی آغاز می شود، بجای این که به فروشگاه ها حمله کنند، از خرید خودشان کم می کنند. مردم تاریخ را هم می دانند. تاریخ معاصر ما نشان داده که نیروی داخلی غالباً از سر حسادت، حاضر است رقیبش شکست بخورد ولی در یک مبارزه و چالش بیرونی به پیروزی نرسد. سر ماجرای نفت شاهد بودیم که مصدق و قوام توانسته بودند مشکل را با خارجی ها حل کنند اما نیروهای داخلی بودند که از پشت خنجر زدند. هم اکنون هم بحث نفوذ مشخص شده، همین ماجراست. کسی که در داخل کمک کرد که برجام به بن بست بخورد، نیروی بیگانه است.
با عنایت به وضعیتی که کشور در آن قرار گرفته، چه دورنمایی را می توان ترسیم کرد؟
ما در سیاست اساساً ترسیم دورنما نداریم. یک ساختار و یک کنش گر داریم. یک بازیگر قهار، توانمند و مبتکر می تواند کلاً صحنه را عوض کند. این که ما بگوییم آینده خوب است و یا در مقابل بگوییم آینده بد است، هر دو حرف بیهوده و بی اساسی است. در کنش های اجتماعی و به ویژه کنش های سیاسی، پیشبینی به این معنا شدنی نیست. تعدی به یک دستفروش در تونس منجر به آن انقلاب شد و یا در همین ایران، مرگ مرحومه مهسا امینی، منجر به آن شورش شد؛ یعنی یک حادثه می تواند صحنه سیاست را دگرگون کند.
این حادثه می تواند مرگ یک کنش گر اصلی باشد که می تواند مرگ ترامپ یا نتانیاهو باشد. اعتقاد من این است که اصولا بجای این که پیشبینی نماییم، باید ببینیم چه می توان کرد. مشکل اصلی این کشور، شکاف بین دولت و ملت است. البته منظور من از دولت، قوه مجریه نیست، کل ساختار قدرت است. مشکل اصلی آن بحران مشروعیت سیاسی است. نظام از روزی که بحث خودی و غیرخودی را شروع کرد، گرفتار شکاف بین دولت - ملت شد. این شکاف را باید نظام سیاسی حل کند. اگر این شکاف حل شود، مشکل رفع خواهد شد.
اگر یک ملتی پشت سر نظام سیاسی اش باشد، آن کشور را نمی توان هیچ کاری کرد. درصورتیکه در جنگ هشت ساله دیدیم. این شکاف را باید حل کرد و این شکاف هم ناشی از بحران اعتبار است. بحران اعتبار هم در بسیاری از نقطه ها وجود دارد. در بحث اقتصادی و در همین بحث فسادهای اقتصادی کار به جایی رسیده که مردم به خیلی از مسئولان با چشم دزد نگاه می کنند. در بحث فرهنگی، نسل جدیدی که حضور دارند، اصلاً فرهنگ سیاسی گروه حاکم را قبول ندارد و بنابراین ما گرفتار شکاف هویتی می شویم. شکاف سیاسی هم که مشخص است، اساساً در قسمتهایی از ساختار مشروعیت سیاسی وجود ندارد.
نماینده های مجلس هم اکنون به نماینده های 4درصدی معروف شده اند. همین قدر که مردم احساس کنند اینها نماینده هایشان نیستند، دیگر قدرتی برای گروه حاکم نمی ماند. در رابطه با بعضی جاهای دیگر مانند شورای نگهبان هم همین است. البته دراین میان ممکنست که بحث جنگ 12 روزه به میان بیاید و خلط مبحث پیش بیاید. مشروعیت سیاسی، سطوح مختلفی دارد یکی از آن سطوح وطن است که جز یک عده ای اغلب مردم نشان دادند که وطن را چقدر قبول دارند ولی یک سطح دیگر ساختار قدرت و نظام است که این اصلاً مبحث دیگری است. سوم مشروعیت هیأت حاکمه است که مردم چقدر قبولش داشته باشند.
دولت و شخص مسعود پزشکیان باید چه کند که وضعیت بدتر نشود؟
ابتدا باید مساله را تعریف کرد و بعد برپایه آن مساله یا مشکل دید که چه کار می توان کرد. مشکل اصلی شکاف دولت – ملت است. چاره حل این شکاف هم خیلی ساده است. افکارسنجی کنند و به افکار مردم بها دهند و مردم را صاحب و مالک قدرت بدانند. شخص رهبری می تواند این مشکل را حل کند. اگر ایشان نباشد حل این مشکلات خیلی سخت خواهد شد.
مسعود پزشکیان گزینه اصلاح طلبان در انتخابات بود و با حمایت آنها رای آورد. اگر مشکلات حل نشود، تکلیف اصلاح طلبان و بدنه اجتماعی آنها چه می شود؟
الان فضا طوری شده که بسیاری از اصول گراها هم به این نقطه رسیده اند که حرف های اصلاح طلبان درست بود. اعتقاد من این است که در فضای سیاسی فعلی ایران دیگر اصلاح طلب و اصول گرا نداریم. ما یک جریان پایداری داریم و در مقابل آنها هم جریان مردم هستند. این جریان پایداری، انجمن حجتیه و آقای جلیلی باید افشا شوند.
این مطلب محفل را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب