احمدی نژاد سنگی را به درون چاه انداخت که پیامدهایش تا امروز گریبان اقتصاد و سیاست را گرفته است
محفل: طی ۱۶سال گذشته دو دولت اصولگرا (احمدی نژاد و رئیسی ۷سال) و دو دولت نزدیک به اصلاح طلبان (روحانی و پزشکیان ۹سال) در مصدر کار بوده اند. همین طور در ۲۰سال قبل از آن هم یک دولت اصولگرا (احمدی نژاد ۴سال) و یک اصلاح طلب (خاتمی ۸سال) و یک دولت میانه (هاشمی ۸سال) مدیریت امور دولت را عهده دار بوده اند.
به گزارش محفل به نقل از خبر آنلاین روزنامه هم میهن نوشت: ااز ۸۸ تابحال همه مجالس با اکثریت اصولگرایان بوده و اصولگرایان حاکم کمتر کسی جز خودشان را تایید می کردند و راه می دادند. دستگاه قضایی و امنیتی و انتظامی هم نزدیک به آنان بوده اند. مهم تر از تمامی شورای نگهبان بود که به کلی در جناح مقابل اصلاحات طبقه بندی می شود.
در دوره اول ۶۸ تا ۸۸ شاهد یک روند آرام و حتی قابل توجه در رشد اقتصادی و بهبود زندگی مردم هستیم. رتبه ایران در این دوره از دو کشور اصلی منطقه یعنی ترکیه و عربستان پیشی می گیرد.
همچنین، رشد حداقل دستمزد از رشد کلی اقتصاد هم بیشتر است. این روند در دوره اصلاحات چشمگیرتر هم هست. این رشد با شیب کمتری در دوره اول احمدی نژاد هم ادامه می یابد. ولی از سال۸۸ به بعد دو اتفاق بسیار مهم در ایران رخ داد که روند اقتصادی را به کلی تغییر داد. نخستین آن، اعتراضات ۸۸ بود.
فعلاً نمی خواهیم مقصریابی کنیم؛ ولی هر چه بود، خسارت بزرگی برای کشور بود و جامعه را به سمت شکافی جبران ناپذیر وارد کرد. مورد دوم صدور قطعنامه ها و سپس شروع تحریم های شورای امنیت بود. نطفه این قطعنامه ها در سیاست خارجی غیرمسئولانه دوره اول احمدی نژاد بسته شده بود؛ ولی از سال۸۸ تشدید شد و در نهایت در سال۹۰ وارد فاز بسیار مهمی گردید.
این سنگی بود که احمدی نژاد داخل چاه انداخت و در سال۹۴ و در زمان روحانی با توافق برجام از چاه خارج شد. ولی در لب چاه باقی بود و آنرا از چاه دور نکردند، دو سال بعد که ترامپ آمد آنرا با ضربه کوچکی باردیگر داخل چاه انداخت و ایران بازهم با فرازوفرودهایی درگیر سنگی است که در دوره احمدی نژاد داخل چاه انداخته شد.
می گفتند تحریم ها کاغذپاره است و حتی به صورت رسمی از تحریم استقبال هم کردند. تابحال نیز برای حل مشکلات ناشی از اعتراضات۸۸ و شکاف ایجادشده هم کاری جدی انجام نشده؛ بطوریکه حصر بعنوان نمادی از آن اعتراضات باقیمانده و بازهم پابرجا است. متاسفانه در این فاصله شاهد حوادث دیگری هم بودیم که خاطره۸۸ را به تاریخ سپرده است که مهم ترین آن اعتراضات۱۴۰۱ است که روز گذشته سالگرد شروع آن بود.
قدرت خرید و برابری «حداقل دستمزد کارگران» در مقابل چهار کالا و سنجه مهم یعنی طلا، ارز، خودرو و مسکن بشدت کم شده است.
این کاهش در ۱۶سال گذشته یک روند ثابت بود و بر خلاف دو دهه قبل از آن، همیشه وجود داشته و تنها استثنا دوره دو ساله ۹۴ تا ۹۶ است که مسیر روبه بهبودی بوده است. براستی، این دوره کوتاه مقارن با رفع نسبی تحریم ها است. البته، شاید بگوییم که مقایسه با این چهار کالا و سنجه دقیق نیست؛ ولی مقایسه با شاخص تورم هم نشان داده است که در این ۱۶سال حتی به قیمت ثابت هم مبلغ حداقل دستمزد کاهش زیادی داشته است. براستی، طبقات ضعیف در انتها این دوره نسبت به ابتدای آن وضع اقتصادی و معیشتی بدتری پیدا کرده اند.
نکته بسیار مهم اینست که تحریم های آمریکا قبل از سال ۸۸ و ۹۰ هم بود؛ ولی تحریم شورای امنیت ماهیت دیگری داشت. گرچه ابعاد آن از تحریم های آمریکا بسیار کمتر است، ولی به لحاظ الزامی و حقوقی بودن و نیز آثار سیاسی و حقوقی آنها آثار بسیار منفی تری دارد. به بیانی دیگر، گزارش هایی که حال می خواهند این برداشت را القا کنند که اگر اسنپ بک هم عملی شود، تاثیر چندانی بر آثار تحریم ها نمی افزاید؛ بطور قطع ناصحیح است. برای اینکه به ابعاد سیاسی و حقوقی تحریم های شورای امنیت سازمان ملل توجه کافی ندارند.
متاسفانه نظام سیاسی ما با فرافکنی و انداختن تقصیر به عهده دیگران دنبال حل این دو مسئله اصلی نیست و شواهدی هم که مثل انتخابات سال قبل از خود نشان داد را ابتر کرده است.
روند آینده چیزی جز ادامه ۱۶سال گذشته نخواهد بود؛ اگر بدتر نشود. تنها راه ایجاد تحولات مثبت در هر دو عامل گفته شده است. عبور از ۸۸ و ۱۴۰۱ و... و همسویی با آن بخش از قواعد حقوقی است که تحریم ها را بلاموضوع کند. راه دیگری نیست.
منبع: محفل
این مطلب محفل را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب